------------------------------------------------------------------------------------------------- WORKOUT With HANK MOBLEY
"Hank Mobley is the most lyrical saxophonist I've ever heard. He sang into his horn"_Benny Golson
"Hank Mobley is the most lyrical saxophonist I've ever heard. He sang into his horn"_Benny Golson
Όταν ο Hank Mobley έφυγε από την γη το 1986 σε ηλικία 55 ετών δεν τον αποχαιρέτησαν παρά λίγοι φίλοι . Έφυγε ξεχασμένος και αγνοημένος .Κι όμως ο Hank Mobley υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς που φύσηξαν το σαξόφωνο ύστερα από το εναρκτήριο φύσημα-σύνθημα που έδωσε ο Coleman Hawkins μερικά χρόνια πριν την δραστηριοποίηση του .Και ίσως ο λόγος της μη ανάδειξης του στο πραγματικό επίπεδο της μουσικής πυραμίδας να είναι και το ατυχές timing . Η μοναδικότητα του προσωπικού του ήχου , μας επιτρέπει να θεωρούμε τις χρονικές συγκυρίες υπαίτιες για την παραγκώνιση του στην συνείδηση του κοινού .Κυρίως του κοινού γιατί ανάμεσα στους μουσικούς έχαιρε υψηλής εκτίμησης – ήταν δάσκαλος .Κάτι η μη αποδοχή του από τον Miles Davis , μουσικό κρύσταλλο μάζας για την εξέλιξη της μουσικής αλλά και των μουσικών των δεκαετιών μετά το 50 , κάτι η επισκίαση του από τους άλλους τιτάνες του τενόρου σαξόφωνου , τον Sonny Rollins και τον John Coltrane οδήγησαν στην τραγική συνθήκη της απαξίωσης του .Ίσως να φταίει και το ίδιο του το παίξιμο – ο γλυκός μαγικός του τρόπος – χωρίς ακραίες εκφάνσεις και υπερβολές , χωρίς εύκολο συναισθηματισμό ή διαπεραστικές κραυγές , απαιτούσε προσοχή , εσωτερική ανάγνωση και ακρόαση ξανά και ξανά για να αναδυθούν οι λεπτές ποιότητες και η ποιητική του που άλλοι δεν μπόρεσαν ούτε να πλησιάσουν (και ας δαφνοστεφανώθηκαν ).Οι μουσικοί βέβαια γνώριζαν και αναγνώριζαν .Αν ρωτούσες τον Max Roach , τον Tadd Dameron , τον Dizzy Gillespie , τον Horace Silver , τον Art Blakey και όσους συνεργάστηκαν μαζί του θα επιβεβαίωναν την μεγαλειότητά του .Πως όμως μπορείς να προσελκύσεις το κοινό σε μια περίοδο που όλα ξαναγίνονται ρευστά και αβέβαια – η μουσική αλλάζει , τα πάντα αλλάζουνΣτις δεκαετίες του ’50 και του 60’ όλα αλλάζουν με δραματικούς ρυθμούς και ο Mobley ακολουθεί την δική του προσωπική πορεία , πορεία που διαβαίνει κάθε καλλιτέχνης άλλωστε και ιστορικά , τυχαία συμβάντα πολλές φορές , τον φέρνουν στο προσκήνιο , του κολλούν ταμπέλες , τον ανυψώνουν ή τον ρίχνουν στην συνείδηση της ποπ κουλτούρας .Η δισκογραφία του Mobley είναι περίφημη και περιέχει αριστουργήματα όπως το “Soul Station” ή το “Work Out” , τότε όμως ήταν «παλιομοδίτικη» , δεν ηχογράφησε κάποιο “Sidewinder” για να πουλήσει χιλιάδες και δεν έκανε κάποια εντυπωσιακή εμφάνιση σε κάποιο φεστιβάλ. Ο Leonard Feather έδωσε το στίγμα λέγοντας ότι ο Mobley “ υπήρξε ο πρωταθλητής των μεσαίων βαρών στο τενόρο σαξόφωνο” .Σήμερα όλο και περισσότεροι μουσικοί και τζαζόφιλοι αναγνωρίζουν την αξία του Hank Mobley και ο ίδιος ζει μέσα από νέους σαξοφωνίστες που μελετούν τους τρόπους του και τους ρυθμούς του .Workout την ψυχή σας με Hank Mobley .
Hank Mobley - τενόρο σαξόφωνο - July 7, 1930 -- May 30, 1986
"Hank Mobley was born on July 7, 1930 in Eastman, Georgia, and raised in Elizabeth, New Jersey. There was much music in his family, particularly piano music. Uncle Dave Mobley played piano among other instruments, and his mother and grandmother also played keyboards (his grandmother was a church organist). Piano became Mobley's first instrument; then he picked up the tenor sax at age 16 and basically taught himself the horn. On his uncle's advice, he listened initially to Lester Young and then to Don Byas, Dexter Gordon and Sonny Stitt. "Anyone who can swing and get a message across," as Mobley explained his influences to Leonard Feather in 1956. By his late teens, Mobley was working as a professional musician. He was hired by Paul Gayten and worked the rhythm and blues circuit with him between 1949 and '51, having been recommended by Clifford Brown (who had not heard Mobley play at the time but was aware of his growing reputation). "Hank was beautiful, he played alto, tenor and baritone and did a lot of the writing," Gayten recalled. "He took care of business and I could leave things up to him." The Gayten band also included baritone saxophonist Cecil Payne and future Ellingtonians Clark Terry, Aaron Bell and Sam Woodyard. Working with the last three no doubt eased the way for Mobley's two-week stint as Jimmy Hamilton's replacement in the Ellington Orchestra during 1953. ("I didn't play clarinet, but I played some of the clarinet parts on tenor," he later recalled). While the band recorded, the material did not feature Mobley as a soloist. Mobley's jazz recording debut was the product of a job he held in the house band of a Newark nightclub after leaving Gayten in 1951. Another promising youngster and future Blue Note artist, pianist Walter Davis, Jr., was also a part of the group, and the opportunity to back visiting stars including Miles Davis, Dexter Gordon, Billie Holiday, Bud Powell and Lester Young was invaluable to their rapid development. Max Roach hired both Mobley and Davis after appearing at the Newark club, and brought them into rooms like the Apollo Bar before recording with them for Debut in March 1953. The session (now available on OJC) included both quartet and septet tracks and captures an already recognizable tenor stylist and composer. Roach reportedly tried to summon both Mobley and Clifford Brown to California to form what would become the Brown/Roach quintet in the summer of 1953, but was only able to locate the trumpeter. Back on the East Coast, Mobley gained further experience with Davis, Tadd Dameron, Milt Jackson and J.J. Johnson. For much of 1954 he worked with Dizzy Gillespie, and participated in four of the trumpeter's recording sessions. After leaving Gillespie in September 1954, Mobley joined pianist Horace Silver's quartet at Minton's Playhouse, a group completed by basist Doug Watkins and drummer Arthur Edgehill. "On weekends Art Blakey and Kenny Dorham would come in to jam, 'cause they were right around the corner," Mobley recalled, which led to Silver's first quintet session for Blue Note with Dorham, Mobley, Watkins and Blakey. The session was issued as Horace Silver and the Jazz Messengers, working a variation on the Messengers name that Blakey had employed for a larger ensemble several years earlier; and the five musicians decided to work in a cooperative relationship whenever any one of them was offered work. When it came to music, Hank Mobley was extremely sure-footed in this period. If his drug problem created a less steady personal life and slowed his recording activities significantly for much of 1958 and '59, he was able to bounce back with Blue Note in 1960, when he entered his truly golden age on albums like Soul Station, Roll Call, and Workout. Possessed of both his own conception, which made his music readily identifiable, and the equally rare inspiration that also made listening to his work eminently satisfying, Mobley was perpetually eclipsed throughout his career by more extroverted and influential sylists. His work was often downgraded as a lesser version of Sonny Rollins; and in 1960 and '61, when he worked with Miles Davis and recorded what are his greatest sessions under his own name, he was dismissed for not measuring up to his predecessor in the Davis band, John Coltrane. When the avant-garde innovators dominated the attention of jazz critics a few years later, Mobley's playing was often dismissed as old hat and irrelevant. It has only been in the years since he stopped recording (his last session, co-led with Cedar Walton, took place in 1972), and especially since his death in 1986, that the exceptional quality of his playing and writing has begun to receive a commensurate measure of respect."--BOB BLUMENTHAL, from the liner notes,The Complete Blue Note Hank MobleyFifties Sessions, Mosaic
Selected Discography :1955 - Hank Mobley Quartet (Blue Note)
1956 - Messages (Prestige)
1956 - Tenor Conclave (Prestige)
1957 - Hank Mobley Quintet (Blue Note)
1958 - Peckin' Time (Blue Note)
1960 - Soul Station (Blue Note)
1960 - Roll Call (Blue Note)
1961 - Workout (Blue Note)
1963 - No Room for Squares (Blue Note)
1965 - The Turnaround! (Blue Note)
1965 - Dippin' (Blue Note)
1967 -Hi Voltage (Blue Note)
1968 - Reach Out (Blue Note)
1970 - Thinking Of Home (Blue Note)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
JAZZ PORTRAIT : FRANCESCO CAFISO
(Vittoria 1989)
Πάντοτε ένιωθα λίγο άβολα όταν ερχόμουν σε επαφή με παιδιά-θαύματα , παιδιά κάτω των 15 ετών που εντρυφούσαν στην Τέχνη επιδεικνύοντας θαυμαστή δεξιοτεχνία σαν μεγάλοι .Όταν πρωτοείδα τον Francesco Cafiso η αίσθηση μου ήταν διαφορετική – Η ωριμότητα στο βλέμμα του και η απλότητα του στυλ του με έκανε να νιώσω οικεία και να ξεχάσω την προκατάληψη μου .Και ύστερα τον άκουσα να παίζει . Θαύμα ! . Έξοχο παίξιμο , αχαλίνωτο σουίνγκ , μοναδική φινέτσα , Σαν να άκουγα τον Phil Woods στην πιο ώριμη του φάση να σουινγκάρει σαν νέος .Δεν είναι τυχαία λοιπόν η πορεία του Ιταλού πιτσιρικά .Το 2002 στο φεστιβάλ της Pescara ο Wynton Marsalis θαμπώθηκε από το μικρό αυτό παιδί και τον ενέταξε άμεσα στο σεπτέτο του για την Ευρωπαϊκή περιοδεία του 2003.Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον Francesco που δεν την άφησε να πάει χαμένη. Συνέλεξε μοναδικές εμπειρίες παίζοντας στα μεγαλύτερα music halls της Γηραιάς Ηπείρου .
Τα βραβεία ήρθαν το ένα μετά το άλλο : Massimo Urbani National Award (Urbisaglia) , Euro Jazz Award (Lecco) , Παγκόσμιος διαγωνισμός σαξοφώνου (London) , Django d’Or (Rome) , International Jazz Festivals Organization Award (New York) και πολλά άλλα .
Το επόμενο βήμα ήταν οι ΗΠΑ και η επίσκεψη του στην Νέα Ορλεάνη όπου δίπλα στην οικογένεια των Marsalis και με δάσκαλο τον Alvin Batiste εντρύφησε βαθύτερα στην τζαζ παράδοση και στην Αγγλική γλώσσα .
Και βραβείων συνέχεια : New Star Award από το έγκυρο Γιαπωνέζικο περιοδικό Swing Journal το 2005 και Best New Talent από το ιταλικό Top Jazz .
Ο Francesco πριν κλείσει τα 20 του χρόνια έχει παίξει με τους Hank Jones , Cedar Walton , Mulgrew Miller , Ronnie Matthews , Jimmy Cobb , Ben Riley , Ray Drummond , Reggie Johnson , Lewis Nash , James Williams , Joe Lovano , George Mraz , Joe Locke , Enrico Rava , Gianni Basso , Dado Moroni , Franco D’Andrea και πολλούς ακόμη Ευρωπαίους και Αμερικανούς μουσικούς .
Από το 2006 κατέχει δίπλωμα στο Transverse Flute του Μουσικού Ινστιτούτου V.Bellini στην Κατάνια και σπουδάζει τζαζ πιάνο .
Ο Ιταλός πιτσιρικάς είναι ο πιο ολοκληρωμένος τζαζ μουσικός κάτω των 20 ετών και ένα από τα πιο λαμπρά άλτο σαξόφωνα στον σημερινό τζαζ χάρτη
Discography :
-Very Early (Philology)
-Standing Ovation At Pescara Jazz Festival 2002 (Philology)
-Concerto for M.Petrucciani (Philology)
-New York Lullaby (Venus)
-Tribute to Charlie Parker with Strings (Umbria Jazz Records - Giotto Music)
-Happy Time (Cam Records)
-Jazz Italiana - Live 2006 (Casa del Jazz - Espresso - Republica)
-Seven Steps to Heaven (Venus)
-Portrait in Black and White (Venus)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- THESSALONIKI JAZZ FESTIVAL
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- THESSALONIKI JAZZ FESTIVAL
23 Οκτωβρίου – 9 Νοέμβριου 2008.Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει 20 χρόνια τζαζ
Το διεθνές Τζάζ Φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης είναι ο πιο μακροχρόνιος θεσμός στο χώρο της τζαζ μουσικής στην Ελλάδα.
Ξεκίνησε το 1984 , στην πορεία του χάθηκαν μερικές διοργανώσεις .
Τα «Δημήτρια» το 2000, το βοήθησαν να αποκτήσει ξανά την αίγλη του , πράγμα που έγινε με μεγάλη επιτυχία .
Φιλοξένησε και φιλοξενεί αρκετά διάσημα ονόματα της τζαζ μουσικής .
Steve Lacy ,Pharaoh Sanders ,Paul Bley ,Lee Konitz ,Lou Donaldson ,
Billy Cobham , Al Di Meola,R.Galliano, Chick Corea,Dee Dee Bridgewater, Wayne Shorter , Mingus Dynasty , John Patitucci , Mike Stern,
Gary Barton, Tania Maria, είναι μερικοί από τους μουσικούς που έχουν εμφανισθεί στο Φεστιβάλ.
Ένα φεστιβάλ που βλέπει μπροστά, μοναδικό στην Ελλάδα , έχει διατηρήσει την καλλιτεχνική του ανεξαρτησία και κατατάσσεται στα καλά φεστιβάλ της Ευρώπης.
Τζαζ, μουσική της ελεύθερης έκφρασης , μουσικές των λαών με ήχους που κρύβουν εκπλήξεις ,μουσικές που είναι φτιαγμένες από ανθρώπους για ανθρώπους .
Το πανηγυρικό 20ο φεστιβάλ προτείνει την πολυμορφία της έκφρασης και παρουσιάζει :
Το πρόγραμμα :
23 Οκτωβρίου – Πέμπτη – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ
Chico Freeman y Guataca the Cuban connection.
29 Οκτωβρίου - Τετάρτη – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ - Natacha Atlas.
30 Οκτωβρίου - Πέμπτη – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ
“OnEira”6tet – M. Simoglou - Bijan Chemirani family
31 Οκτωβρίου – Παρασκευή – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ( 2 Συναυλίες)
-Blaine L. Reininger – Τηλέμαχος Μούσας.
-Σάκης Ζαχαριάδης Τρίο. –
1 Νοεμβρίου – Σάββατο – ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ – “The Leaders”
6 Giants of Jazz. Bobby Watson ,Chico Freeman , Ray Anderson Frederick Harris , Buster Williams , Michael Baker.
2 Νοεμβρίου – Κυριακή –ΒΕΛΙΔΕΙΟ - Η Diva της Τζάζ Dianne Reeves
4 Νοεμβρίου – Τρίτη –ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ - Big Band Jazz Δήμου Αθηναίων
5 Νοεμβρίου – Τετάρτη - Κλειστό γήπεδο ΧΑΝΘ - Tonino Carotone.
9 Νοεμβρίου – Κυριακή - ΒΕΛΙΔΕΙΟ - Jack Dejohnette.
-------------------------------------------------------------------
«H τζαζ θα παραμένει μια περιθωριακή δραστηριότητα, αφού, αν και βασικά νεανική μουσική με όχι ασήμαντη αξία, ακούγεται πάντα ασυνήθιστη, περίπλοκη και δύσκολη για να προσελκύσει τη νεολαία και το ευρύ κοινό» έλεγαν τι δεκαετία του 60 .
Στις αρχές του 70 έζησα τη μικρή επανάσταση της τζαζ όταν μαζί με φίλους μουσικούς τρέχαμε για εκδηλώσεις σε απίθανα μέρη, ο συχωρεμένος Γιώργος Φιλλιπίδης ο τρελός ο Τρανταλίδης , ο Μπαράκος και το πρώτο τζαζ μπαρ που έστησε που ήταν το κέντρο πληροφόρησης, το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα σε σχέση με την τζαζ εκείνη την εποχή.
Οι συναυλίες στο Λυκαβηττό , ο Γιάννης Τερεζάκης που μας άνοιξε τα μάτια, ο Μανώλης Μικέλης , το Φεστιβάλ PRAXIS του Γιαννουλόπουλου .
Το περιοδικό «Τζαζ» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1977. Εκδότης ήταν ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, υπεύθυνος ύλης ο Σάκης Παπαδημητρίου και art director ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Ταξίδια με τρένο για να πάμε στο φεστιβάλ του Μοντρέ , δεν υπήρχε μια , παίζαμε μουσική στους δρόμους για να βγάλουμε κάνα φράγκο…
Πώς να εξηγήσω σήμερα αυτή τη μοναδική έλξη για τη τζαζ;
Το πάθος σε καθημερινό επίπεδο που μας έκανε να περπατάμε τα βράδια και να χαζεύουμε επί ώρες στις βιτρίνες τα εξώφυλλα των δίσκων και τις φωτογραφίες των μουσικών;
Nα γνωρίζουμε ποιος δίσκος πουλήθηκε και ποιος παραμένει στα αζήτητα ή αν ήρθε νέα παραγγελία.
Nα καθόμαστε με τις ώρες στα δισκάδικα ακούγοντας, συζητώντας, κρατώντας με ηδονή τα χοντρά εξώφυλλα.
Tα κομμάτια, οι συνθέτες, τα σόλο, οι ημερομηνίες των ηχογραφήσεων, όλες τις λεπτομέρειες που τις ξέραμε απ έξω και ανακατωτά.
Δεν ήταν αντίδραση στα καθιερωμένα, ήταν αγάπη για τη μουσική……
Στη Θεσσαλονίκη είχα τη χαρά να ζήσω ωραίες στιγμές στο τζαζ φεστιβάλ, ο Φλωρίδης και ο Παπαδημητρίου έδιναν αγώνα και χάρη
σ αυτούς είδαμε σημαντικά ονόματα της τζαζ.
Δώδεκα χρόνια από την τηλεόραση της ΕΤ3 παρουσίαζα την μοναδική εκπομπή με τζαζ μουσική , ακόμη και σήμερα βρίσκω παιδιά που έχουν βιντεογραφημένα στιγμιότυπα.
Το 2000 είχα τη χαρά να επιμεληθώ το Εθνο-Τζαζ φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης και το ίδιο κάνω μέχρι σήμερα , θα χαρώ να σας δω στη γιορτή μας , θα χαρώ να ακούσω μαζί σας τόσο σημαντικές συναυλίες.
Η προσπάθεια δεν σταματά, νομίζω ότι μόλις τώρα άρχισε, θα τα πούμε στις συναυλίες , σε μπαρ και καφενεία……
Νίκος Θεοδωράκης
Καλλιτεχνικός σύμβουλος Έθνος-Τζαζ φεστιβάλ.
Πληροφορίες- Φωτο - http://www.dimitriathess.gr/
Στις αρχές του 70 έζησα τη μικρή επανάσταση της τζαζ όταν μαζί με φίλους μουσικούς τρέχαμε για εκδηλώσεις σε απίθανα μέρη, ο συχωρεμένος Γιώργος Φιλλιπίδης ο τρελός ο Τρανταλίδης , ο Μπαράκος και το πρώτο τζαζ μπαρ που έστησε που ήταν το κέντρο πληροφόρησης, το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα σε σχέση με την τζαζ εκείνη την εποχή.
Οι συναυλίες στο Λυκαβηττό , ο Γιάννης Τερεζάκης που μας άνοιξε τα μάτια, ο Μανώλης Μικέλης , το Φεστιβάλ PRAXIS του Γιαννουλόπουλου .
Το περιοδικό «Τζαζ» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1977. Εκδότης ήταν ο Κώστας Γιαννουλόπουλος, υπεύθυνος ύλης ο Σάκης Παπαδημητρίου και art director ο Δημήτρης Αρβανίτης.
Ταξίδια με τρένο για να πάμε στο φεστιβάλ του Μοντρέ , δεν υπήρχε μια , παίζαμε μουσική στους δρόμους για να βγάλουμε κάνα φράγκο…
Πώς να εξηγήσω σήμερα αυτή τη μοναδική έλξη για τη τζαζ;
Το πάθος σε καθημερινό επίπεδο που μας έκανε να περπατάμε τα βράδια και να χαζεύουμε επί ώρες στις βιτρίνες τα εξώφυλλα των δίσκων και τις φωτογραφίες των μουσικών;
Nα γνωρίζουμε ποιος δίσκος πουλήθηκε και ποιος παραμένει στα αζήτητα ή αν ήρθε νέα παραγγελία.
Nα καθόμαστε με τις ώρες στα δισκάδικα ακούγοντας, συζητώντας, κρατώντας με ηδονή τα χοντρά εξώφυλλα.
Tα κομμάτια, οι συνθέτες, τα σόλο, οι ημερομηνίες των ηχογραφήσεων, όλες τις λεπτομέρειες που τις ξέραμε απ έξω και ανακατωτά.
Δεν ήταν αντίδραση στα καθιερωμένα, ήταν αγάπη για τη μουσική……
Στη Θεσσαλονίκη είχα τη χαρά να ζήσω ωραίες στιγμές στο τζαζ φεστιβάλ, ο Φλωρίδης και ο Παπαδημητρίου έδιναν αγώνα και χάρη
σ αυτούς είδαμε σημαντικά ονόματα της τζαζ.
Δώδεκα χρόνια από την τηλεόραση της ΕΤ3 παρουσίαζα την μοναδική εκπομπή με τζαζ μουσική , ακόμη και σήμερα βρίσκω παιδιά που έχουν βιντεογραφημένα στιγμιότυπα.
Το 2000 είχα τη χαρά να επιμεληθώ το Εθνο-Τζαζ φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης και το ίδιο κάνω μέχρι σήμερα , θα χαρώ να σας δω στη γιορτή μας , θα χαρώ να ακούσω μαζί σας τόσο σημαντικές συναυλίες.
Η προσπάθεια δεν σταματά, νομίζω ότι μόλις τώρα άρχισε, θα τα πούμε στις συναυλίες , σε μπαρ και καφενεία……
Νίκος Θεοδωράκης
Καλλιτεχνικός σύμβουλος Έθνος-Τζαζ φεστιβάλ.
Πληροφορίες- Φωτο - http://www.dimitriathess.gr/
------------------------------------------------------------------------------------------------- JAZZNOTES
Το άλμπουμ που επηρέασε όσο κανένα άλλο την σύγχρονη τζαζ γιορτάζει φέτος τα πεντηκοστά γεννέθλια του .Με πωλήσεις που σήμερα ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια , το "Kind Of Blue" γιορτάζεται με μία πολυτελή κασετίνα από την Columbia Legacy , που περιέχει alternate takes και DVD από τις ηχογραφήσεις .
Η σειρά της Putumayo με μουσικές του κόσμου γιορτάζει την πλούσια παράδωση της γυναικείας φωνητικής τζαζ με το άλμπουμ "Women of Jazz " .Madeleine Peyroux , Casandra Wilson , Etta Jones , Stacey Kent , Della Griffin μερικές από τις παρουσίες στο cd .
Ένας από τους πιο αξιόλογους Ευρωπαίους μουσικούς της τζαζ έφυγε σε ηλικία 83 ετών .Πρόκειται για τον Σουηδό άλτο σαξοφωνίστα και ενορχηστρωτή Arne Domnerus .Από την δεκαετία του '40 ξεκίνησε η επαγγελματική του καριέρα , έπαιξε με θρύλους όπως οι Charlie Parker , Clark Terry , Quincy Jones και άλλους ενώ η ορχήστρα του για πολλά χρόνια κοσμούσε το Nalen Jazz club της Κοπεγχάγης .Η πιο γνωστή του δισκογραφική στιγμή είναι το άλμπουμ "Jazz at the Pawnshop" το 1976.
Η εκκεντρική φωνή του θρυλικού R&B και μπλουζ τραγουδιστή Nappy Brown έσβησε καθώς έφυγε από την ζωή σε ηλικία 78 ετών .Η βαθιά , "ωμή" φωνή του και το μοναδικό του scat singing έγραψαν Ιστορία αν και ποτέ δεν γνώρισε την μεγάλη επιτυχία στα τσαρτς.-------------------------------------------------------------------------------------------------
LABEL OF THE MONTH : CRISS CROSS
It's mid-December at Systems Two Studios in Brooklyn. Gerry Teekens, founder and head of the Netherlands-based Criss Cross label, is wrapping up one of his semi-annual trips to the States, producing nine recording sessions in less than two weeks ("Criss Cross" is not a reference to the Monk tune, but rather to transoceanic travel). Today's agenda is guitarist Adam Rogers' second CD as a leader, and pianist Edward Simon is in the midst of an uptempo solo that practically melts the control-room glass. Teekens listens intently and gives an approving nod. His engineer and longtime friend, Max Bolleman, can't contain himself: he takes his hands off the faders and waves them excitedly in the air, like a kid in a candy store. The hours have been long and grueling, but the prevailing sentiment isn't weariness. It's jubilation. Given the talent on Criss Cross' roster, moments like these aren't rare.Most of Criss Cross' artists are American and relatively young, and Teekens' approach to recruiting them couldn't be simpler: "If I hear someone I like," he says, "I record them, regardless of whether they'll sell." His track record is remarkable: Kenny Garrett, Steve Wilson, Benny Green, Bill Charlap, Chris Potter, Mark Turner, Kurt Rosenwinkel, Orrin Evans, and Seamus Blake are among those who made either their debuts or their earliest recordings for Criss Cross. The label releases between 15 and 20 discs per year; the latest batch includes efforts by Jeremy Pelt, Edward Simon, Conrad Herwig, Mike DiRubbo, and Joel Weiskopf. New releases by Adam Rogers, Alex Sipiagin, One for All, Peter Bernstein, Jesse Van Ruller, and Ryan Kisor are on the horizon.
When Teekens, a drummer and former professor of German, launched the label in 1980, he focused on established but underrated musicians who were passing through Holland. The very first Criss Cross album was Jimmy Raney's Raney '81; outings by Warne Marsh, Kirk Lightsey, and Johnny Coles soon followed. Major players like Kenny Barron, Cedar Walton, Slide Hampton, and Jimmy Knepper also recorded for the label, but Teekens soon began to concentrate on new blood, signing young artists like Brian Lynch and Ralph Moore. "I'd rather record guys who are really eager to play," he says, "than feature big names who have recorded many times already. There's a lot of fire among the younger musicians."It was in 1984 that Teekens began his regular jaunts to the States, recording at first with Rudy Van Gelder at his famed studio in Englewood Cliffs, NJ. "Rudy's father was from the Netherlands," Teekens points out. "There's even a province there called Gelderland." But in 1990, Max Bolleman - an accomplished engineer, fellow drummer, and former optometrist - began accompanying Teekens on his trips across the pond. The two are now inseparable. "I'm very fond of consistency," Teekens remarks. "If you look at all the old, famous labels, they always worked in the same studio and got the same sound."
Criss Cross' output is nothing if not consistent, yet the label presents a wide spectrum of music - dense, modern writing from Rogers, Sipiagin, and Ralph Peterson, Jr., organ dates featuring Sam Yahel, piano trios led by David Kikoski, soul-drenched excursions from Wycliffe Gordon, and even anomalies like Gary Smulyan's ambitious, Bob Belden-composed Blue Suite. "There are never any restrictions on my dates," Teekens remarks. "I just let the musicians play their music."
Consistency governs Criss Cross packaging as well. The discs have simple cover art, often with a photograph offset by a block of solid color; a booklet with a liner essay and nothing else; and a text-only tray card with track listing, personnel, and recording info. One could say the label's forte is aural, not visual, although its spartan, unchanging design preference over the years has become as distinctive a brand marker as any.
Like all record labels, Criss Cross has to weather a daunting business climate. "America presents problems," Teekens explains, "because contrary to the rest of the world, here you have the consignment principle. So you never know how much you're really selling. In Europe and Japan, when they order records, they pay for them. But in the U.S., when they get something for free in the store, they don't have to push it. They can always give it back; there's no risk." The pitfalls are substantial, but like most people in his position, Teekens is not looking to get rich. "I'm doing this for the music alone," he says. "And as long as the music has some fire and some blood, I'm happy."
www.crisscrossjazz.com
article by David Adler from allaboutjazz.com
Ο σπουδαίος τρομπετίστας Don Ellis γεννήθηκε το 1934 στο Los Angeles και έμελλε στην σύντομη ζωή του να διευθύνει και να παίξει με μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και πληθωρικές μεγάλες μπάντες της περιόδου 1965 – 1975. Εφευρέτης της τρομπέτας με τέσσερα κλειδιά ο Don ενορχήστρωσε και διεύθυνε πρωτοποριακές , πειραματικές μπάντες με ιδιαίτερες συνθέσεις οργάνων (συχνά είχαμε τρεις μπασίστες και τρεις ντραμερς στην ορχήστρα του).Ο ίδιος εκτός από μάστερ και πειραματιστής της τρομπέτας έμαθε να παίζει με μεγάλη δεξιοτεχνία τα τύμπανα ούτος ώστε να μπορεί να μεταδώσει καλύτερα στους μουσικούς του ρυθμικού μέρους τις πρωτότυπες ιδέες του .Ο Don Ellis με λίγα λόγια υπήρξε ένας αξιόλογος τρομπετίστας , ντράμερ , ενορχηστρωτής και συνθέτης της τζαζ καθώς και συγγραφέας και πανεπιστημιακός με σημαντικό διδακτικό έργο .
Από έφηβος εκδήλωσε το πάθος του για την μουσική παίζοντας σε διάφορες μεγάλες μπάντες ύστερα από την αποφοίτηση του από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης .Εκτός από την συμμετοχή του στην μπάντα του Ray McKinley (Glenn Miller / Ray McKinley Orchestra ) , του Charlie Barnet και του Maynard Ferguson έπαιζε και με τα πειραματικά σχήματα του George Russell την εποχή που συμμετείχε σε αυτά και ο Eric Dolphy .Επίσης εμφανίστηκε μαζί με τους Herb Pomeroy , Ralph Marterie , “The Seventh Army Jazz II” , “The Jazz III Orchestra” , Kenny Dorham , Sam Donahue , Claude Thornhill , Woody Herman , Lionel Hampton και Charles Mingus με τον οποίο και ηχογράφησε .Μεταξύ 1960 και 62 ηγήθηκε τεσσάρων κουαρτέτων και τρίο σχημάτων που ηχογράφησαν στην Candid , στην New Jazz και στην Pacific Jazz σε μία μίξη bop , free jazz και μοντέρνας κλασσικής μουσικής .Μετά το 65 ο Ellis και η μπάντα του προκάλεσαν μεγαλύτερη αίσθηση στους κύκλους της τζαζ ενώ η μουσική του υπάγονταν στο υβρίδιο του Τρίτου Ρεύματος και του New Thing .Η κριτική που συχνά του ασκήθηκε για τους πειραματισμούς του ήταν ότι έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον στην τεχνική και λιγότερο στο συναίσθημα πράγμα που του στοίχισε και δισκογραφικά συμβόλαια .Ένα εξαιρετικό άλμπουμ , το “Monterey” ΄πέρασε από χίλια κύματα για να εκδοθεί τελικά από την Pacific Jazz το 1966. Κατάφερε να υπογράψει ένα συμβόλαιο με την CBS το οποίο έληξε άδοξα λίγα χρόνια μετά .
Στην ορχήστρα του Don Ellis συμμετείχαν μουσικοί όπως οι Glenn Ferris , Tom Scott , John Klemmer , Sam Falzone , Frank Strozier , Dave Mackay και ο φανταστικός Βούλγαρος πιανίστας Micho Leviev .Οι πιο γνωστές ηχογραφήσεις της ορχήστρας ήταν τα άλμπουμ “Autumn” , “Live at the Fillmore” και “Tears of Joy”.Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ο Don είχε ένα καρδιακό επεισόδιο το οποίο τον παραμέρισε από το προσκήνιο .Επέστρεψε σύντομα και στην νέα του μπάντα φιλοξένησε τον θρυλικό Art Pepper .Το 1972 τιμήθηκε με Grammy για καλύτερη instrumental ενορχήστρωση στην Γαλλική ταινία “French Connection” ,γεγονός που τον βοήθησε να κάνει μία μίνι καριέρα στην TV και τον κινηματογράφο .Η τελευταία του ηχογράφηση έμελλε να είναι το 1977 στο φεστιβάλ του Montreux .Ένα χρόνο μετά , ο Don Ellis έφυγε από την ζωή στο σπίτι του στην Καλιφόρνια προδομένος από την καρδιά του .
Ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που πάτησε στην παράδοση του Stan Kenton και άνοιξε νέους δρόμους στα μεγάλα τζαζ σχήματα , ένας σιωπηρός ευεργέτης της τζαζ , ο Don Ellis αξίζει μεγαλύτερης ιστορικής προσοχής και μνήμης
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- MOMENT'S NOTICE - CURTIS FULLER
Ο Fuller μαζί με τους J.J.Johnson και Kai Winding είναι ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του τρομπονιού στο hard bop , ένα στυλ που υπηρέτησε και υπηρετεί σε όλη του την ζωή (ακόμη και όταν πειραματίστηκε με ηλεκτρονικά σχήματα , το στυλ του δεν επηρεάστηκε στην βάση του ) .1961 και για την Impulse! έχουμε ένα σούπερ γκρουπ και μερικά σούπερ σόλος από τον Fuller , τον Freddie Hubbard , τον Jimmy Heath , τον Jimmy Merritt , τον Jimmy Cobb και τον G.T.Hogan .
Μετά το επίσης επιτυχημένο άλμπουμ του 2004 “Up Jumped Spring” , ο Curtis Fuller μαζί με τον Javon Jackson στο σαξόφωνο , τον πιανίστα Doug Carn ,τον μπασίστα Rodney Jordan και τον ντράμερ Fritz Wise συνεχίζει τον θρύλο των Jazz Messengers ,με το όμορφο αυτό άλμπουμ της Savant το 2005.Στα 71 του χρόνια πια ο Curtis Fuller μας θυμίζει ότι η απλότητα και η καλή μουσική είναι αιώνιες
article by David Adler from allaboutjazz.com-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
UNDERRATED JAZZ MUSICIANS : DON ELLIS
Ο σπουδαίος τρομπετίστας Don Ellis γεννήθηκε το 1934 στο Los Angeles και έμελλε στην σύντομη ζωή του να διευθύνει και να παίξει με μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και πληθωρικές μεγάλες μπάντες της περιόδου 1965 – 1975. Εφευρέτης της τρομπέτας με τέσσερα κλειδιά ο Don ενορχήστρωσε και διεύθυνε πρωτοποριακές , πειραματικές μπάντες με ιδιαίτερες συνθέσεις οργάνων (συχνά είχαμε τρεις μπασίστες και τρεις ντραμερς στην ορχήστρα του).Ο ίδιος εκτός από μάστερ και πειραματιστής της τρομπέτας έμαθε να παίζει με μεγάλη δεξιοτεχνία τα τύμπανα ούτος ώστε να μπορεί να μεταδώσει καλύτερα στους μουσικούς του ρυθμικού μέρους τις πρωτότυπες ιδέες του .Ο Don Ellis με λίγα λόγια υπήρξε ένας αξιόλογος τρομπετίστας , ντράμερ , ενορχηστρωτής και συνθέτης της τζαζ καθώς και συγγραφέας και πανεπιστημιακός με σημαντικό διδακτικό έργο .Από έφηβος εκδήλωσε το πάθος του για την μουσική παίζοντας σε διάφορες μεγάλες μπάντες ύστερα από την αποφοίτηση του από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης .Εκτός από την συμμετοχή του στην μπάντα του Ray McKinley (Glenn Miller / Ray McKinley Orchestra ) , του Charlie Barnet και του Maynard Ferguson έπαιζε και με τα πειραματικά σχήματα του George Russell την εποχή που συμμετείχε σε αυτά και ο Eric Dolphy .Επίσης εμφανίστηκε μαζί με τους Herb Pomeroy , Ralph Marterie , “The Seventh Army Jazz II” , “The Jazz III Orchestra” , Kenny Dorham , Sam Donahue , Claude Thornhill , Woody Herman , Lionel Hampton και Charles Mingus με τον οποίο και ηχογράφησε .Μεταξύ 1960 και 62 ηγήθηκε τεσσάρων κουαρτέτων και τρίο σχημάτων που ηχογράφησαν στην Candid , στην New Jazz και στην Pacific Jazz σε μία μίξη bop , free jazz και μοντέρνας κλασσικής μουσικής .Μετά το 65 ο Ellis και η μπάντα του προκάλεσαν μεγαλύτερη αίσθηση στους κύκλους της τζαζ ενώ η μουσική του υπάγονταν στο υβρίδιο του Τρίτου Ρεύματος και του New Thing .Η κριτική που συχνά του ασκήθηκε για τους πειραματισμούς του ήταν ότι έδειχνε περισσότερο ενδιαφέρον στην τεχνική και λιγότερο στο συναίσθημα πράγμα που του στοίχισε και δισκογραφικά συμβόλαια .Ένα εξαιρετικό άλμπουμ , το “Monterey” ΄πέρασε από χίλια κύματα για να εκδοθεί τελικά από την Pacific Jazz το 1966. Κατάφερε να υπογράψει ένα συμβόλαιο με την CBS το οποίο έληξε άδοξα λίγα χρόνια μετά .
Στην ορχήστρα του Don Ellis συμμετείχαν μουσικοί όπως οι Glenn Ferris , Tom Scott , John Klemmer , Sam Falzone , Frank Strozier , Dave Mackay και ο φανταστικός Βούλγαρος πιανίστας Micho Leviev .Οι πιο γνωστές ηχογραφήσεις της ορχήστρας ήταν τα άλμπουμ “Autumn” , “Live at the Fillmore” και “Tears of Joy”.Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ο Don είχε ένα καρδιακό επεισόδιο το οποίο τον παραμέρισε από το προσκήνιο .Επέστρεψε σύντομα και στην νέα του μπάντα φιλοξένησε τον θρυλικό Art Pepper .Το 1972 τιμήθηκε με Grammy για καλύτερη instrumental ενορχήστρωση στην Γαλλική ταινία “French Connection” ,γεγονός που τον βοήθησε να κάνει μία μίνι καριέρα στην TV και τον κινηματογράφο .Η τελευταία του ηχογράφηση έμελλε να είναι το 1977 στο φεστιβάλ του Montreux .Ένα χρόνο μετά , ο Don Ellis έφυγε από την ζωή στο σπίτι του στην Καλιφόρνια προδομένος από την καρδιά του .
Ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που πάτησε στην παράδοση του Stan Kenton και άνοιξε νέους δρόμους στα μεγάλα τζαζ σχήματα , ένας σιωπηρός ευεργέτης της τζαζ , ο Don Ellis αξίζει μεγαλύτερης ιστορικής προσοχής και μνήμης
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- MOMENT'S NOTICE - CURTIS FULLER 5 επιλογές κάθε μήνα από την τζαζ δισκογραφία .Στιγμές από την παλιά ή πρόσφατη Ιστορία που χρήζουν προσοχής .
Curtis Fuller - New Trombone (Prestige) 1957 
22 χρονών και η πρώτη ηχογράφηση ως leader για τον νεαρό ταλαντούχο τρομπονίστα από το Detroit. Στα χνάρια του J.J.Johnson και μαζί με τον άλτο σαξοφωνίστα Sonny Red και το υπέροχο ρυθμικό μέρος με τους Hank Jones στο πιάνο , Doug Watkins στο μπάσο και Louis Hayes στα ντραμς , o Fuller μας δίνει ένα ενδιαφέρον straight ahead άλμπουμ παρακαταθήκη για την μετέπειτα πορεία του .
22 χρονών και η πρώτη ηχογράφηση ως leader για τον νεαρό ταλαντούχο τρομπονίστα από το Detroit. Στα χνάρια του J.J.Johnson και μαζί με τον άλτο σαξοφωνίστα Sonny Red και το υπέροχο ρυθμικό μέρος με τους Hank Jones στο πιάνο , Doug Watkins στο μπάσο και Louis Hayes στα ντραμς , o Fuller μας δίνει ένα ενδιαφέρον straight ahead άλμπουμ παρακαταθήκη για την μετέπειτα πορεία του .
Curtis Fuller - The Opener (Blue Note) 1957 
Το πρώτο άλμπουμ του hard bop τρομπονίστα Curtis Fuller για την Blue Note είναι και μία από τις καλύτερες του δισκογραφικές στιγμές .Ηχογραφημένο λίγους μήνες πριν την ιστορική του συμμετοχή στο “Blue Train” του Coltrane , βρίσκει τον Fuller σε εξαιρετική φόρμα σε ένα ολοκληρωμένο δείγμα της hard bop αισθητικής στα τέλη της δεκαετίας του 50’.Hank Mobley στο τενόρο σαξόφωνο , Bobby Timmons στο πιάνο , Paul Chambers στο μπάσο και Art Taylor στα ντραμς – Πραγματικοί hard bop Messengers
Curtis Fuller - Blues-ette (Savoy) 1959 
Εδώ ξεκινάει δισκογραφικά η ιστορική συνάντηση των Benny Golson και Art Farmer , του περίφημου Jazztet , με τον Curtis Fuller υψηλά εμπνευσμένο σε ένα αξιομνημόνευτο σετ γεμάτο ενέργεια και θαυμαστή ομαδική δράση για ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα .Ένας δίσκος απαραίτητος για κάθε hard bop δισκοθήκη .
Curtis Fuller - Soul Trombone (Impulse!) 1961
Ο Fuller μαζί με τους J.J.Johnson και Kai Winding είναι ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του τρομπονιού στο hard bop , ένα στυλ που υπηρέτησε και υπηρετεί σε όλη του την ζωή (ακόμη και όταν πειραματίστηκε με ηλεκτρονικά σχήματα , το στυλ του δεν επηρεάστηκε στην βάση του ) .1961 και για την Impulse! έχουμε ένα σούπερ γκρουπ και μερικά σούπερ σόλος από τον Fuller , τον Freddie Hubbard , τον Jimmy Heath , τον Jimmy Merritt , τον Jimmy Cobb και τον G.T.Hogan .Curtis Fuller - Keep it Simple (Savant) 2005
Μετά το επίσης επιτυχημένο άλμπουμ του 2004 “Up Jumped Spring” , ο Curtis Fuller μαζί με τον Javon Jackson στο σαξόφωνο , τον πιανίστα Doug Carn ,τον μπασίστα Rodney Jordan και τον ντράμερ Fritz Wise συνεχίζει τον θρύλο των Jazz Messengers ,με το όμορφο αυτό άλμπουμ της Savant το 2005.Στα 71 του χρόνια πια ο Curtis Fuller μας θυμίζει ότι η απλότητα και η καλή μουσική είναι αιώνιες ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- JAZZ QUIZ : JOE PASS 
1) While Joe played guitar in jazz bands beginning when he was still in his teens , he disappeared from the music scene for over 10 years in the 1950s and early 1960s .Why did he "disappear"?
JAZZ THINK
Michael Moore :
Many can play the notes that Coltrane played but no one has his personality. The same could be said for Giuffre. Comparisons between the two are apt. One might say that the arc of their careers differs to the extent that their respective record companies supported their vision. Is this dysfunctional separation between the vocabulary and the intent perhaps a factor in the declining relevance of jazz in our society? In preparation for this response I listened once again to Giuffre's '92 interviews with Phillipe Carles. A few points that he brings up, although musical, say a lot about his personality: his discovery that playing softer music would make people listen more intensely; his feeling that steady, known rhythmic structures inhibit the development of a personal music; his preference for counterpoint over harmony, his need to continue studying. I had already been moving towards this intimate chamber music way of playing before I encountered Giuffre's music. When I first heard Fusion and Thesis I felt affirmation, but also 'oh … it's been done before'. At this point in my life it's a comfort zone - I can go there and enjoy myself in an uncomplicated way. When playing with others I can usually tell if they've been touched by that trio.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- JAZZ QUIZ : JOE PASS 1) While Joe played guitar in jazz bands beginning when he was still in his teens , he disappeared from the music scene for over 10 years in the 1950s and early 1960s .Why did he "disappear"?a. He was a drug addict and did jail time b. He was a pilot in the Air Force c.He joined the priesthood d. He travelled throughout Europe working as a busker
2) Born in New Brunswick , NJ , in 1929 , Joe was practicing guitar for up to 8 hours a day by the time he was 10 years old , when most kids his age were outside playing ball .Why?
a.He was an autistic savant b.His father forced him to c.He loved practicing d.He suffered from a club foot
3) What was Joe's first album , recorded in 1962 , marking the begining of his comeback ?
a. Surrender To Air b.Speak Love c.Virtuoso d.Sounds of Synanon
4) While Joe was of course influenced by other jazz guitarists , and also cited pianists as strong influences , what musicians did he say he drew inspiration from ?
a. Horn Players b.Singers c. Drummers d. Bass players
5) One of Joe's nicknames was ?
a.The Sultan of Six Strings b.The Grand Puba of Plectrums c.The Guru of Guitar d. The President of Bebop Guitar
6) Joe recorded what landmark jazz album in December 1973? (Hint: it immediately launched him to stardom).
a.Virtuoso, Vol.1 b.All Too Soon c.Matador d. Electric Guitarist
7) Who was Joe's backing band on this landmark 1973 album ?
a.McCoy Tyner and Elvin Jones b.There was no backing band c.Tommy Flanagan and Oscard Peterson d.Percy and Albert Heath
8) In the 1970s and 1980s Joe recorded three albums of duets with what jazz vocalist ?
a.Shirley Horn b.Sarah Vaughan c.Ella Fitzgerald d.Peggy Lee
9) Pass recorded with all of these jazz legends except ?
a.Duke Ellington b. Count Basie c. Glen Miller d. Oscar Peterson
10) Joe passed away in Los Angeles , CA , on May 23, 1994 - what was the cause of Joe's death ?
a. Stroke b. Drowning c. Automobile Accident d. Cancer
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
JAZZ ANECDOTES
A jazz musician goes to audition for a job playing in a broadway musical.Orchestra leader: Can you read music? Jazz musician : Not enough to hurt my playing .
A jazz musician goes to audition for a job playing in a broadway musical.Orchestra leader: Can you read music? Jazz musician : Not enough to hurt my playing .
A spiritual medium mad contact with Jesus and Charlie Parker to ask if they had a message for mankind .Jesus said , "Pray" .Bird said "Play!".
A journalist asked Andres Segovia , the great Spanish classical guitarist , what he thought the difference was between a guitar and an electric guitar .He answered: "There are chairs and there are electric chairs".
A blind musician asks a deaf musician who can lip read : Are the people dancing ? Deaf musician: Why ? Have we started playing already ?
