APRIL 2008

"Dizzy Gillespie is a nice trumpet player , but he's not Fats Navarro"_Lennie Tristano

FATS REMEMBERED

Fats Navarro was a great trumpet player and a very nice person. He practiced all the time. We lived across the street from one another on 114 Street in Harlem. I would come over to visit and there he would be sitting on the edge of the bed in his shorts practicing. I believe that he played a Conn trumpet with a very thin mouthpiece. That's tough to play, but he had a beautiful full tone. So did Freddie Webster. Fats thought highly of Freddie who also died young.
I first got to know Fats at a jam session in Orlanda, Florida. I believe the year was 1941. Fats and I were both from Florida, so I already had heard of him before. He used to play tenor, you know, but then took up the trumpet. Fats was playing with Snookum Russell's band at the time. J.J. Johnson was there too. Fats was very young then, but was already playing very well. Some say that he sounded like Roy Eldridge in those days, but I don't remember that. He always sounded like Fats to me.
I recall seeing Fats on the street about a month before he died. Without thinking I said "Hi, Fats" as I always had. Then, I became embarrassed when I realized how thin he had become. Fats did not seem to notice.
Then, a few weeks later I heard from Art Blakey that Fats was in the hospital. I thought that he could probably use a good home cooked meal. So, I asked the woman I was living with at the time to prepare a plate. Then we headed for the hospital. The hospital was on Welfare Island (now Roosevelt Island). You had to take a small ferryboat to get to the island. When we got to the hospital, I asked where his room was. When we got to the room, we found it empty. Then we learned that Fats had died eight hours earlier. So, there I was holding Fats' plate of food feeling pretty low. The date was July 7, 1950. _IDREES SULIEMAN

THE FATS NAVARRO STORY


Η καριέρα του Fats Navarro μπορεί να υπήρξε μικρή και η ζωή του τραγική αλλά η επιρροή του στο σχολείο της τρομπέτας και της μοντέρνας τζαζ είναι τεράστια .Ο μοναδικός γεμάτος ήχος του και οι καινοτομίες στο παίξιμο του είναι σήμερα αισθητές και ενεργές .Επηρεασμένος από τρομπετίστες όπως ο Dizzy Gillespie , ο Howard McGhee και ο Roy Eldridge ο Fat Girl όπως ήταν το παρατσούκλι του μας έδωσε έναν νέο ποιοτικό ήχο που επηρέασε καίρια τον Clifford Brown και μέσω αυτού το στυλ των Lee Morgan , Freddie Hubbard και Woody Shaw και πολλών άλλων μοντέρνων μουσικών .

Ο Theodore "Fats" Navarro γεννήθηκε στην Florida (Key West) το 1923 με Αφρο-κουβανέζικη και Κινέζικη καταγωγή.Σε ηλικία έξι ετών άρχισε να μαθαίνει πιάνο για να καταπιαστεί και να δοθεί ολοκληρωτικά στην τρομπέτα σε ηλικία δεκατριών ετών. Τελειώνοντας το γυμνάσιο άρχισε να οραματίζεται την φυγή από την Φλώριντα και κατάφερε να φύγει και να περιοδεύσει στις μέσο-δυτικές πολιτείες ως μέλος σε διάφορες χορευτικές μπάντες . Μεταξύ 1943 και 1944 έγινε μέλος της μπάντας του Andy Kirk όπου γνωρίστηκε και επηρεάστηκε από τον Howard McGhee και ένα χρόνο αργότερα αντικατέστησε τον Dizzy Gillespie στην μεγάλη μπάντα και σχολείο μοντερνιστών του Billy Eckstine.Μέσα στην επόμενη τριετία η φήμη του ως τρομπετίστα εξαπλώθηκε και μόνο με την δυναμική παρουσία του Dizzy Gillespie μπορούσε να συγκριθεί στον κόσμο της bop τρομπέτας .Στην Νέα Υόρκη πλέον ο Fats άρχισε να συνεργάζεται με την αφρόκρεμα της τζαζ σκηνής και ηχογράφησε με του Be Bop Boys του Kenny Clarke , τον Coleman Hawkins .τον Eddie “Lockjaw” Davis και τον Illinois Jacket .Η πιο παραγωγική συνεργασία του ήταν μεταξύ 1946 και 1947 με τον Tadd Dameron , τον μεγάλο αλλά υποτιμημένο ιστορικά συνθέτη , πιανίστα και ενορχηστρωτή της μοντέρνας τζαζ .Στην μπάντα του Dameron έπαιζαν ονόματα όπως οι Wardell Gray ,Allen Eagar , J.J. Johnson , Ernie Henry , Mitl Jackson και άλλοι σπουδαίοι μουσικοί ενώ εμφανίζονταν κυρίως στο Royal Roost της Νέας Υόρκης .Παράλληλα είχε και σύντομες συμμετοχές στις μεγάλες μπάντες του Lionel Hampton και του Benny Goodman .Στην συνέχεια πραγματοποίησε μερικές κλασικές ηχογραφήσεις με τον Dameron , τον Bud Powell σε ένα ιστορικό κουιντέτο μαζί με τον ανερχόμενο τότε Sonny Rollins και τους Metronome All Stars ενώ το 1950 εμφανίστηκε στην Birdland μαζί με τον Charlie Parker .Ο Fats από την περίοδο που άφησε την ορχήστρα του Billy Eckstine ήταν ηρωινομανής .Αστειευόμενος έλεγε ότι έπαιρνε ηρωίνη για να χάσει κιλά .Η εξάρτιση του αυτή εξασθένησε την υγεία του και χτυπημένος από την φυματίωση έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 26 ετών .To 1982 ψηφίστηκε και εντάχτηκε στο Hall of Fame του περιοδικού Downbeat






Don Lanphere: Conversation with Stuart A. Varden (28-Dec-1998)

Don Lanphere, white, was born and raised in Wenatchee Wisconsin, came to Chicago about age 18 to go to Northwestern. Started playing tenor early and was influenced by Coleman Hawkins. Later he was turned onto Bird and Dexter Gordon. He copied their solos from records. He attended Northwestern University for 2.5 year. But at the invitation of a musician friend, Johnny Bothwell, he came to NYC to check out the New York jazz scene. They opened at the "Baby Grand" on 125th Street in Harlem. He was into drugs. This was 1948 and he was just 20 years old.
He met Chan Richardson soon after arriving in New York. She was dating Johnny, but one night after a gig Chan went home with Don, infuriating Johnny, who fired him. Chan's place was at 7 West 52nd Street, across from the 3 Deuces where he and others would go to take drugs during intermissions. When Chan left Don and returned to Bird, Don rented a room in the same apartment building where Chan, her mother and daughter lived. Chan was on the first floor and Don on the 3rd floor. Don's room had black and red walls.
The first session with Earl Coleman and Navarro was in the fall of 1948. Max Roach and others were skeptical of the "new guy" and so the high tempoed "Move" was a test of his musicianship. He passed.
A year later, Bob Weinstock wanted him to record a session and asked who he would like to have on the date. He jokingly said "Fats Navarro and Bird's rhythm section" and that's what he got. He says that he wrote the lines to "Wailing Wall" and "Stop", not Fats. Fats did not know any of the material prior to the day of the session. Fats was already visibly ill. "Infatuation" is based on "Gone With The Wind", not "Everything Happens to Me" as is often stated. He has substantially written and recorded a melody line to "Go".
He characterizes Fats as "very gentle", but was a great player. He suggests that while Dizzy had more influence on jazz as a whole, Fats probably had more influence on the development of jazz trumpet style.
In the early 1950s he went on the road with Woody's Band. Was busted at various times and eventually gave up full time playing in favor of running a record store in Seattle with his wife. They have been married now for 45 years. He just turned 70 and is now a practicing Christian.
He records and teaches jazz improvisation regardless of the instrument. He quotes Bird as saying "Learn the changes, then forget them -- just play music."
Linda Navarro, Fats' daughter, was an attorney in Seattle. She now works as a clerk to a judge in Seattle. She has a son, Amilcar, who plays guitar. Thus, Fats has a grandson.


Fats Navarro was a spectacular musician because, in a time when some cats arrived on the scene with nothing, he came on with everything: he could read, he could play high and hold anybody's first trumpet chair, he could play those singing, melodic solos with a big, beautiful sound nobody could believe at the time, and he could fly on fast tempos with staccato, biting notes and execute whatever he wanted, with apparently no strain, everything clear. And every note meant something. You know there are those kind of guys who just play a lot of notes, some good, some bad. Fats wasn't one of those: he made his music be about each note having a place and a reason. And he had so much warmth, so much feeling. That's why I say he had everything. _Roy Haynes


Selected Discography :

1947 - New Sounds of Modern Music (Savoy)
1947 - Nostalgia (Savoy)
1947 - The Fabulous Fats Navarro volume 1 & 2 (Blue Note)
1947 - Fats Navarro & Tadd Dameron The complete Blue Note and Capitol Recordings (Blue Note)
1948 - Fats Navarro with Tadd Dameron (Milestone)

Το 2001 κυκλοφόρησε ένα box set από την Proper με τίτλο "The Fats Navarro Story" με 4 cds και αναλυτικό βιβλιαράκι (με τα συνηθισμένα ορθογραφικά λαθάκια της Proper) .Μια εξαιρετική δουλειά αντιπροσωπευτική της μουσικής του Fats Navarro .

----------------------------------
DANIEL SMITH INTERVIEWED

Αποκλειστική συνέντευξη με τον μάστερ μπασουνίστα Daniel Smith






Makis- The use of the basson in jazz is characteristically rare.Beyond some sporadic appearances such as in the Paul Whiteman Band in the 1920's and some references in modern jazz by Yusef Lateef or Chick Corea and Frank Tiberi or the instrument's use in avant-garde compositions,the bassoon is not often used in jazz. How successful such a relationship can be is of course proven by your exceptional work .Tell us about the relationship of the bassoon with the art of improvisation and swing .


Daniel-In regard to the basson and it's use in jazz , especially with improvising : If anyone has gone to my website and reviewed my biography , they will realize that when I was younger , I played professionally all of the woodwinds - saxophone , clarinet , flute , even a bit of oboe...and that my degree was on flute and not bassoon. I studied with many of best teachers on all these instruments and played with name bands , show bands , latin bands , symphony orchestras , etc. ...so I feel I can give an accurate comparison of the bassoon to these other instruments .To begin with , the bassoon is similar to a violin or cello in that one would need roughly ten years to really master it and become a virtuoso .By comparison , the saxophone could be played quite well in just a year or two with serious practice and some talent involved. What makes therefore the bassoon so rare in jazz is that it is several times harder than a saxophone to play ...as just one example.When you hear a jazz phrase on bassoon identical to that on a saxophone , it is much harder to execute.... and when you get into the area of improvising , it is nearly impossible to pull off.Many bassoon fingerings are quite complicated , and to execute original jazz phrases is not for the faint hearted .It requires years of concetrated study to get to this point , and even if one is already a virtuoso bassoonist in classical music , it will not help in any way to switch over to jazz and improvising! You have to completely retrain yourself to learn all the many unusual jazz chords and scales which are not in classical music and then move on to hearing ideas in your head and executing them above the chord changes .So to sum up , playing jazz on the bassoon is several times harder to do than on any other woodwind ... which explains why there are , or have been , so few jazz bassoonists over the years .

M-"Be Bop Basson" and "Swingin' Basson" are two jazz albums of yours with your quartet .Tell us about these works and about your fellow musicians .

D-The pieces heard on these two albums were recorded over three days in New York. Before going into the recording studio, we rehearsed quite a few pieces over yet another three day period and made decisions at that time as to which pieces worked best with a bassoon-led jazz quartet. We eliminated several that did not seem to come together and settled on 21 pieces in all. At the recording session, I was tempted to concentrate on just 10 pieces, enough for just one album. Martin Bejerano talked me out of this and urged me to record all 21 pieces, which then were divided up into two albums which were later released. I am very thankful that I listened to Martin and went for the total we had rehearsed for the sessions. As for these great musicians, what can I say? Martin Bejerano is currently making a major name for himself on the International jazz scene while both John Sullivan and Ludwig Afonso are highly regarded in the jazz world for their skills on bass and drums. We are now in the planning stages for future albums, including an all blues album, one featuring the music of the great swing bands, a latin album, and one showcasing contemporary pieces. The reaction to the first two jazz albums has been tremendous with great reviews and extensive airplay worldwide. 'Killer Joe' from Bebop Bassoon is now the fifth ranked all-time download with All About Jazz and 'Scrapple from the Apple' from The Swingin' Bassoon is moving up fast on this same prestigious list. As for those new recording projects I mentioned, I plan to use the same musicians. My jazz skills have improved greatly since making these albums and I look forward to having the chance to display this on future recordings.

M-You are one of the few accomplished musicians who moves between two very demanding musical fields , classical music and jazz .How do you accomplish this and how do you see the relationship between these two modes of musical forms ?

D-A very good question and one which is not so easy to answer. As already mentioned, it takes quite some time even after one is a virtuoso on the bassoon to learn how to play decent jazz and to improvise. When you have reached this point as a performer, you then have to 'wear two hats' and shift your thinking and use different approaches when playing classical and jazz. I have done this quite a few times within the same concert with split classical/jazz presentations. The first half of such a programme consists of bassoon with piano in a recital format featuring classical and crossover music. Then after the interval, a trio of piano, bass and drums comes on stage and we perform jazz ranging from bebop to swing, latin, blues, ballads and contemporary pieces. I perform on acoustical bassoon for the classical part of the concert and then switch to amplified bassoon for the jazz segment. The results of these concerts are very rewarding...the audiences appreciate the classical part but are completely blown away by the jazz that follows. My approach is to not take too many liberties in the classical segment and keep the music 'straight' and within a conservatory trained interpretation for each piece. Then when we get to the jazz, I then take off my classical 'hat' and utilize many different approaches to the music with bending of notes, slurs, glissandos, use of space and rhythm, dynamics, etc....something very different from the preceding classical music which the audience has just heard. I also find the jazz idiom much more rewarding and challenging than classical music in which you are a 're-creator' of music instead of a 'creator' as in jazz.

M-What drove you to choose the basson , such a difficult instrument , as a mode of expression?

D-As I pointed out before, I had mastered all the woodwinds earlier in life and was already performing professionally on these instruments. When I was in the US army, I was a member of the West Point Band where I was the solo piccolo/flute player. My daughter was born around that time and I was concerned about having to make a living when I re-entered civilian life... so I decided to study the bassoon during the time I was in the band. Since I already played all the saxophones, clarinet, flute and piccolo, I thought that by adding on a double reed instrument, I would be ready to perform with Broadway show bands, do studio work, and so forth, and be in a position to make a decent living as a 'doubler'. I started my studies with one of the band's bassoonists and after leaving military service, took further instruction on both bassoon and contrabassoon with some of the best teachers around the NY area... members of the NY Philharmonic, The Boston Symphony, Metropolitan Opera Orchestra, The Philadelphia Orchestra, and even a former member of Toscanni's NBC Symphony. I had scholarships to Tanglewood and the National Orchestral Association and eventually performed in the bassoon sections of many of the same orchestras where I had studied with their principal bassoonists and contrabassoonists. Eventually I developed a 'passion' for the instrument and step-by-step moved towards a solo career and step-by-step dropped the other instruments. I found it much more challenging than any of the other woodwinds and felt that it was capable of producing the most wonderful sounds. Then after quite some years of being a soloist in classical music, including concerto performances with orchestras, numerous recitals, and many classical and crossover albums, I then added on jazz later in life....which is now my main focus. Playing jazz is a never ending process of continually playing at higher and higher levels of creativity and which catch me by surprise whenever I pick up the bassoon to improvise.

M-Which musicians do you consider your mentors ?

D- Besides many classical players from my earlier years, my main jazz influences would be such as Stan Getz, Charlie Parker, Sonny Rollins, Clifford Brown, Dexter Gordon and others. I continually shift back and forth in my improvisations between various styles and keep experimenting to see which ones work best on bassoon and also to combine many of them to create a new style..which then becomes my own 'signature' style. Remember that anyone learning the art of jazz improvising on such instruments as the saxophone, trumpet, trombone, piano, etc. have role models to listen to and get ideas from. With the bassoon, you are virtually inventing a style from scratch and the end result will always be something new and different.

M-Do you believe that Europe can (if it does not already do so ) play a role of creative nucleus for this new century's jazz?

D-From what one of my European agents has told me (this would be Horst Papeler-Deutsch in Berlin), the level of jazz players throughout Europe is now considered by many as being on a par with American jazz musicians. I don't have any particular viewpoint on this comment since this is obviously a a very subjective statement. But I always make a mental note when I hear someone play jazz as to how good I think they are, regardless of what country or culture they are from.

M-Have you ever visited Greece? How do you see our country ?

D-I have been to Greece a few times including a month long vacation on the island of Paros, a trip on a ship heading towards the middle east which went through the Corinth Canal, and one time visiting the Acropolis in Athens. I am an avid reader and very aware of the history of Greece in the 20th century, including the Turkish invasions of Smyrna and mainland Greece around WW1, the German occupation in WW2, the civil war that followed, the time of the junta, and onto the present. As an American, I have very strong feelings about what the USA did during the worst of the dictatorship by supporting it during the Nixon years... including the role of vice president Spiro Agnew who went to Greece to praise the junta for their 'strong commitment to Democracy'. I truly hope that the future for Greece will be one of a prosperous and Democratic nation. As for visiting Greece again, my wife informed me that she would love to go and revisit Paros and also see Athens, and visit other islands...as I would! The Greek islands are very special as you well know.

M-What do you think about the contemporary New York jazz scene ? How much has the city of your birth changed in these past years ?

D-The contemporary jazz scene in NY would seem to be booming in many ways. However, I also remember a previous era when such jazz clubs as the original Birdland on 52nd st., Basin Street East, and several clubs in Greenwich Village were the heart of the NY jazz scene. I went to Birdland countless times where I heard such greats as Stan Getz, Gerry Mulligan, Dizzy Gillespie, Count Basie, Duke Ellington, Bud Powell, Lester Young, Dinah Washington, Clifford Brown, and many more...this when I was a teenager and used a fake document to gain entry since I was under age. I was the first person on line to enter and then sat by the bandstand where I heard all these legendary jazz players and bands. The jazz artist I wished I had heard in person would have been Charlie Parker, without doubt in my opinion the greatest jazz musician who ever lived and a genius on a par with Mozart in classical music...the likes of such genius comes only once in a century, and perhaps never to be seen again.

M-How helpful is the digital age and the internet for musicians ?

D-For me it has been of huge help in getting my name known throughout the musical world. My website ( http://www.danielsmithbassoon.com/ ) now has 26,000 viewers to date, my jazz albums can be heard on many jazz websites, there are many articles, comments, and reviews on the Internet about my career and my classical and jazz albums, and much more. All of this would have been impossible in the past.

M-What can we expect from you in the near future ?

D-It looks like there will be live performances in many countries, new recordings, more interviews such as this one, and many other things now underway. I also know from experience that once people have a chance to hear in person jazz bassoon, they love it... and that such performances are always a big success with audience and reviewers alike. I have four agents representing me world-wide; all working hard to promote me and who are now making significant breakthroughs towards making jazz bassoon into a major force in music. One should always keep in mind that with something of a pioneering nature which is new and different, such as jazz bassoon, it takes time for audiences, critics, and presenters to fully accept it. Given the many excellent reviews for my jazz albums, extensive airplay, articles and interviews, and the recently launched pod3tv show 'Daniel Smith' Jazz Bassoonist Extraordinaire" on the Internet, this process is now well underway and is continually expanding. As for my jazz skills, they are always improving and as already mentioned, I look forward greatly to displaying this in future live performances and on recordings.

M-Thank you for everything Daniel. I wish you all the best for the future and naturally hope we can see you soon in Greece.

D-That's it! Hope you like my answers. And yes, like yourself, I too hope that I will have the opportunity to perform at Mykonos and other jazz situations in Greece soon. I thank you for this opportunity and look forward to the interview appearing with Jazz Notes.

Για περισσότερες πληροφορίες για το έργο του Daniel Smith επισκεφτήτε www.danielsmithbassoon.com
----------------------------------
EUROPEAN MUSICIANS : BOJAN ZULFIKARPASIC

His playing has poise, elegance and originality and is best when he incorporates elements of his own culture into his playing. (…) Zulfikarpasic has much to say.Jazzwise, Dec. 2003

Ο πιανίστας και συνθέτης Bojan Zulfikarpasic μπορεί να έχει δυσκολοπρόφερτο όνομα (για αυτό χρησιμοποίει το Bojan Z.) αλλά ακούγοντας τον κανείς εύκολα προφέρει την λέξη ιδιοφυία .Το ιδιαίτερο στυλ του , ο τρόπος που εισάγει τις βαλκανικές του επιρροές στην τζαζ αισθητική και η έφεση του στον πειραματισμό τον ανήγαγαν σε έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους μουσικούς της τζαζ με υψηλές διακρίσεις .Το 2002 τιμήθηκε με το μετάλλιο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών από την Γαλλική κυβέρνηση ενώ το 2005 βραβεύτηκε ως ο καλύτερος Ευρωπαίος jazz καλλιτέχνης (Hans Koller Prize)
Ο Bojan γεννήθηκε το 1968 από γονείς μουσικούς στο Βελιγράδι και ξεκίνησε να παίζει πιάνο από την ηλικία των 5 ετών και αργότερα ως έφηβος συμμετείχε σε μπάντες της τζαζ σκηνής του Βελιγραδίου .
Το ταλέντο του ήταν έκδηλο και η παρουσία του δυναμική με αποτέλεσμα να βραβευτεί το 1989 ως ο καλύτερος νέος τζαζ καλλιτέχνης της ενωμένης (για λίγο ακόμη) Γιουγκοσλαβίας .
Το 1986 μελέτησε με τον Clare Fisher στo Blue Lane Fines Art School στο Μίσιγκαν ενώ κατά την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας παίζοντας στην στρατιωτική μπάντα επηρεάστηκε από την παραδοσιακή Βαλκανική μουσική αποφασίζοντας να εντάξει τις επιρροές αυτές στην jazz
Το 1988 μεταπήδησε στο Παρίσι όπου έπαιξε με τους Noel Akchote,Julien Lourau , Magic Malik, Marc Buronfosse , Henri Texier και άλλους επιφανείς Γάλλους μουσικούς . Το δισκογραφικό του ντεμπούτο πραγματοποιήθηκε το 1993 με το κουαρτέτο του στην εταιρεία Label Bleu (Bojan Z Quartet ) και το ακολούθησε το Yopla! το 1995. Και οι δύο δουλειές είχαν θετικότατη απήχηση αλλά το άλμπουμ με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν το Koreni (που σημαίνει ρίζες ) του 1999 , ένα πολυεθνικό πρότζεκτ με την συμμετοχή μουσικών όπως ο Αλγερινός Karim Ziad , ο Τούρκος Kudsi Erguner και ο Σκοπιανός Vlatko Stefanovski .Ένα εκπληκτικό άλμπουμ απαραίτητο για κάθε δισκοθήκη .Το σόλο πιάνο άλμπουμ του “Solobsessio” του 2001 προξένησε επίσης παγκόσμια αίσθηση και τον έφερε κοντύτερα σε αμερικανούς μουσικούς και στην συνεργασία με τους Scot Colley και Nasheet Waits για το επόμενο άλμπουμ του “Transpacific” που κυκλοφόρησε το 2003 .Το 2006 κυκλοφόρησε ένα επίσης αξιοσημείωτο άλμπουμ με τον επίκαιρο τίτλο “Xenophonia” μαζί με τους αμερικανούς Ben Perowsky και Ari Hoenig καθώς και τον γάλλο Remi Vignolo .Στον δίσκο αυτό χρησιμοποιεί και ένα υβριδικό όργανο , έναν συνδυασμό Fender Rhodes με κλασικό πιάνο το οποίο και ονομάστηκε “Xenophone”.Η μουσική πορεία του Bojan τιμά την Βαλκανική χερσόνησο και γενικότερα την Ευρωπαική τζαζ σκηνή και αναμένουμε πάντα με προσδοκία κάθε καινούργια δουλειά του .

Discography :

Bojan Z Quartet (1993.)
Yopla! (1995.)
Koreni (1999.)
Solobsession (2001.)
Transpacifik (2003.)
Xenophonia (2006.)

---------------------------------
JAZZNOTES

**Πέθανε σε ηλικία 89 ετών, σε νοσοκομείο του Μαϊάμι, ο Κουβανός μουσικός Ισραέλ «Κατσάο» Λόπεζ, ένας από τους πρωτοπόρους του μάμπο.ικά μέσα .Ο Λόπεζ γεννήθηκε στην Αβάνα το 1918 και έγινε γνωστός τη δεκαετία του '30. Κέρδισε δύο Γκράμι το 1995 και το 2005.Εγκατέλειψε την Κούβα το 1962 και μετά από μια σύντομη παραμονή στην Ισπανία επέστρεψε στις ΗΠΑ, στην αρχή στη Νέα Υόρκη μετά το Λας Βέγκας για να καταλήξει στο Μαϊάμι το 1980.Υπήρξε ένα σύμβολο της λάτιν τζαζ .

**Μία θρυλική μορφή του blues , της soul , του r&b και του πρώιμου rock n roll πέθανε σε ηλικία 76 ετών στο Σαν Μάρκος της Καλιφόρνια , ο Ike Turner που στιγματίστηκε στην συνείδηση πολλών λόγο της βίαιης και τυρανικής του σχέσης με την Tina Turner. **Η Eliane Elias γιορτάζει την επιστροφή της στην Blue Note με ένα άλμπουμ αφιέρωμα στον Bill Evans με τίτλο "Something for You".Χαρακτηριστικό είναι ότι για πρώτη φορά μετά το τραγικό θανάσιμο ατύχημα του Scott La Faro το θρυλικό του μπάσο ανακατασκευασμένο παίζεται σε ηχογράφηση από τα χέρια του μπασίστα και συζύγου της Eliane , Marc Johnson. ** Νέο live άλμπουμ για τον Charles Loyd στην ECM με τίτλο "Rabo De Nube" ηχογραφημένο πέρσι μαζί με τους Jason Moran , Reuben Rogers και Eric Harland.Ο σπουδαίος σαξοφωνίστας γιόρτασε στις 15 Μαρτίου τα εβδομηκοστά του γενένθλια .

**Στις 19 Φεβρουαρίου έφυγε από την ζωή ο σπουδαίος jazz παραγωγός Teo Macero . O Macero με την εκτενή συνεργασία του με τον Miles Davis άλλαξαν την πρόσωπο της τζαζ στην δεκαετία του '70.

---------------------------------
LABEL OF THE MONTH :PALMETTO RECORDS

Από το 1990 που λειτουργεί η Palmetto Records υπό την καθοδήγηση του ιδρυτή της , παραγωγού και κιθαρίστα Matt Balitsaris , έχει εξελιχθεί σε μία από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες εταιρείες της τζαζ έχοντας στο ρόστερ της μερικούς από τους πιο σπουδαίους νέους και διερευνητικούς μουσικούς της σύγχρονης τζαζ όπως οi πιανίστες Fred Hersch , Frank Kimbrough και Bill Mays , ο μπασίστας Ben Allison , ο ντράμερ Mat Wilson και οι σαξοφωνίστες Marty Ehrlich και Ted Nash ενώ και παλιοί μάστερς όπως ο οργανίστας Dr Lonnie Smith ή ο σαξοφωνίστας Bobby Watson ηχογραφούν εκεί .Ο κατάλογος της ξεπερνά πλέον τα 120 άλμπουμ με μερικές ηχογραφήσεις να κατέχουν ιδιαίτερα βαρύτητα όπως οι ιστορικοί δίσκοι του Andrew Hill , το live “A Beautiful Day” και το “Dusk”.
Πολύ ενδιαφέροντα πρότζεκτς επιλέγονται από την ομάδα της εταιρείας που κινούνται σε πολλά επίπεδα από λάτιν και φανκ έως μπι μποπ και αβάντ γκάρντ φόρμες με κριτήριο πάντα την υψηλή αισθητική και τον ανανεωτικό ήχο .Η εταιρεία επικεντρώνει το ενδιαφέρον της σε μουσικούς που είναι παραγκωνισμένοι από το σύστημα και τους δίνει την ελευθερία για να δημιουργήσουν ενώ σύνθημα της είναι ότι το μέλλον της τζαζ είναι τώρα . Στο πληθωρικό της site www.palmetto-records.net
όπου κυριαρχούν τα χρώματα της Impulse! , δηλαδή το πορτοκαλί και το μαύρο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν δείγματα σε μορφή mp3 και να αγοράσετε είτε το cd είτε να κατεβάσετε την μουσική στον υπολογιστή σας (τιμές γύρω στα 8 ευρώ) .

"the label has succeeded so well because it makes music that matters to the artist and to the audience." _Matt Balitsaris

------------------------------------------
UNDERRATED JAZZ MUSICIANS : WALTER DAVIS JR.

"Once I was performing with Walter Davis when he played a pattern behind me that was really wild, really outside harmonically--some Godforsaken interval. I like that kind of spontaneity."
--Lonnie Hillyer

Ο Walter Davis Jr. υπήρξε ένας από τους πιο επινοητικούς και εντυπωσιακούς πιανίστες της γενιάς του hard bop χωρίς ποτέ να αξιολογηθεί το έργο του και η αξία του όσο θα έπρεπε .

Ο Walter Davis Jr. γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1932 στο Richmond της Virginia και μεγάλωσε στο East Orange του New Jersey .Η Μητέρα του τραγουδούσε γκόσπελ ενώ ο πατέρας του και τέσσερις θείοι του έπαιζαν πιάνο στην εκκλησία .Στο περιβάλλον αυτό ο Walter αγάπησε την μουσική και το πιάνο και ήδη στο γυμνάσιο φάνηκε το ταλέντο του στο κλασσικό πιάνο .Εκείνη την περίοδο ήταν που ακούγοντας τον Charlie Parker και τον Dizzy Gillespie στην θρυλική ορχήστρα του Billy Eckstine μαγεύτηκε και αφιερώθηκε στην τζαζ .Έφηβος ακόμη εμφανίστηκε με τον Baps Gonzalez και το σχήμα Three Bips and a Bop ενώ το 1949 κατάφερε να εμφανιστεί στο Apollo μαζί με τον Charlie Parker .Ο Bird ενθουσιάστηκε με τον νεαρό πιανίστα και ζήτησε από την μητέρα του να τον πάρει μαζί του .Σε λίγους μήνες ο Walter Bishop Jr. ήταν ενεργό πια μέλος της σκηνής του Harlem και των jam sessions της πεντηκοστής δεύτερης οδού που έθεσαν τις βάσεις της μοντέρνας τζαζ..Υπό τα φτερά του Thelonious Monk και του Bud Powell ο Walter έμαθε όλα τα μυστικά της νέας γλώσσας .Την πρώτη του εμφάνιση στην δισκογραφία την έκανε με το γκρουπ του Max Roach στις αρχές της δεκαετίας του ’50.Στην συνέχεια έγινε μέλος της μεγάλης μπάντας του Gillespie που περιόδευσε στις διάφορες ηπείρους εδραιώνοντας μία σχέση με τον Dizzy που μουσικά κράτησε περίπου μια τριακονταετία .Μεταξύ 1958 και 1960 ηχογράφησε μερικά κλασσικά κομμάτια στην Blue Note με τον Donald Byrd ,τον Art Taylor και τον Jackie McLean και κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ ως leader “Davis Cup” , ένα άλμπουμ που αναδεικνύει και το πλούσιο συνθετικό του ταλέντο .Στην αρχή της δεκαετίας του 60’ διετέλεσε μέλος των Jazz Messengers του Art Blakey , σχήμα στο οποίο επανήλθε το 1975 με το ρόλο του συνθέτη – ενορχηστρωτή .Στο μεσοδιάστημα ο Walter Davis Jr έπαιξε με τους σημαντικότερους jazz μουσικούς της Νεουρκέζικης σκηνής όπως ο Sonny Rollins , ο Philly Joe Jones , o Kenny Clarke , ο Sonny Criss ,o Archie Shepp και ο Miles Davis ενώ αποτραβήχτηκε και για λίγο από την μουσική ανοίγοντας δικό του ραφείο .
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ηχογράφησε αρκετά και πάντα υψηλής ποιότητας άλμπουμ ενώ με την επιστροφή του ενδιαφέροντος στο hard bop των αρχών της δεκαετίας του ’90 ο Walter Davis Jr άρχισε να αναγνωρίζετε ως μία μοναδική μορφή του πιάνου και οι δυναμικές τολμηρές του συνθέσεις άρχισαν να εμπνέουν τις νεότερες γενιές μουσικών .Δυστυχώς δεν επιβίωσε να βιώσει αυτήν την αναγνώριση καθώς έφυγε από την ζωή το 1990 .H μία από τις τέσσερις κόρες του,η Alana Davis ,είναι μία νέα πολλά υποσχόμενη τραγουδίστρια (www.myspace.com/alanadavis) .

Selected Discography :

1959-Davis Cup (Blue Note)

1977-Illumination (Denon)

1979-Bluew Walk (Red)

1979-Night Song (Denon)

1979-400 Years Ago , Tomorrow (Owl)

1981-Live au Dreher (Night & Day)

1987-In Walked Thelonious (Mapleshade)

1994-Scorpio Rising (SteepleChase)

----------------------------------------------------------

MOMENTS NOTICE
5 επιλογές κάθε μήνα από την τζαζ δισκογραφία .Στιγμές από την παλιά ή πρόσφατη Ιστορία που χρήζουν προσοχής .

Elvin Jones & Richard Davis - Heavy Sounds (Impulse!) 1967

Τα άλμπουμ της Impulse! Στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του 60’Έχουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και σκιάζονται από το πνεύμα του John Coltrane .Το “Heavy Sounds” είναι μια εξαιρετική στιγμή στον κατάλογο της εταιρείας που αξίζει να προσεχτεί περισσότερο.Εκτός της μοναδικής καταγραφής του Elvin Jones να παίζει κιθάρα σε ηχογράφηση το άλμπουμ διακατέχεται από πολύ ενδιαφέρον , περιπετειώδες παίξιμο από δύο μάστερς του ρυθμού ενώ εξαιρετική δουλειά στο σαξόφωνο έχουμε από τον Frank Foster .Ουσιώδης και χαρισματική jazz .

Gigi Gryce - Nica's Tempo (Savoy) 1955

Το Cd αυτό περιέχει δύο sessions του γκρουπ του σαξοφωνίστα και συνθέτη Gigi Gryce από το 1955.Τα πρώτα 6 κομμάτια εκτελούνται από ένα εννεαμελές σχήμα που έχει ακριβώς την ενορχήστρωση του σχήματος που ηχογράφησε το ιστορικό “Birth Of The Cool” του Miles Davis ενώ σε δύο κομμάτια προσθέτει τα φωνητικά της η Ernstine Anderson .Το στοιχείο όμως που κάνει αυτόν τον δίσκο απαραίτητο για την συλλογή σας είναι τα τέσσερα κομμάτια παιγμένα από το κουαρτέτο του Gryce ,με τον Monk στο πιάνο , τον Blakey στα τύμπανα και τον Percy Heath στο μπάσο.Τρεις σπάνια ηχογραφημένες συνθέσεις του Monk , τα “Shuffle Boil” , “Brake’s Sake” και “Gallop’s Gallop” καθώς και η σύνθεση του Gryce “Nica’s Tempo” συνθέτουν μια ουσιαστική και διαχρονική δουλειά και μας θυμίζουν πόσο αξιόλογος αλλά και αφανής ήρωας υπήρξε ο Gigi Gryce .

Walter Davis Jr. Trio - Scorpio Rising (SteepleChase) 1994

Ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Walter Davis Jr με αυτό το άλμπουμ αποδεικνύει την τεράστια αξία του και αναζητά πλέον την αναγνώριση που δικαιούται από το ευρύ κοινό και την ιστορία .Ιλιγγιώδες πιανιστικό παίξιμο με ένα ενορατικό ρύθμ σέξιον από τους μοναδικούς Santi Debriano στο μπάσο και Ralph Peterson Jr στα ντραμς .Απαραίτητο απόκτημα.

Joshua Redman - Wish (Warner Bros.) 1993

Σε ένα κουαρτέτο δίχως πιάνο με δύο θρυλικά μέλη του σχήματος του Ornette Coleman από τα τέλη της δεκαετίας του 50’ , τον μπασίστα Charie Haden και τον ντράμερ Billy Higgins και τον πρωτοκλασάτο κιθαρίστα Pet Matheny , ο νέος τότε στο κουρμπέτι Joshua Redman πατάει σε ασφαλές έδαφος .Και αν κανείς περιμένει λόγω των Haden και Higgins avant-garde χροιές στον δίσκο διαψεύδεται καθώς πρόκειται για ένα post-bop κλασσικό άλμπουμ με έντονα λυρικά στοιχεία από το εκπληκτικό τενόρο σαξόφωνο του Joshua , άξιου γιου του μεγάλου Dewey Redman .

Geoff Keezer - Waiting in the Wings (Sunnyside) 1988


Geoff Keezer -το παιδί θαύμα που σε ηλικία 17 ετών κυκλοφορεί αυτό το πρώτο του δισκογραφικό πόνημα, ένα δυνατό σετ με έντονες ανταύγειες από McCoy Tyner αλλά και εμφανή την διαμόρφωση του προσωπικού του θυελλώδους στυλ.Οι 7 δικές του συνθέσεις είναι όλες αξιόλογες ενώ άξιοι συμπαραστάτες του ο Bill Pierce στο σαξόφωνο , ο Bill Mobley στην τρομπέτα , ο Steve Nelson στο βιμπράφωνο , ο Rufus Reid στο πιάνο και Anthony Reedus στα ντραμς .Ένα σετ γεμάτο ενέργεια , δεξιοτεχνία και αγνό συναίσθημα .
---------------------------------------------------------
JAZZ THINK THINK THINK THINK JAZZ THINK THINK THINK JAZZ THINK THINK DO YOU THINK THINK THINK JAZZ DO YOU THING JAZZ

"Why would I want to go to a concert that I've already heard if I've had it set up that it was predictable? I want the same pleasure that the audience has.They're going somewhere to hear something that they have not yet heard.And I want to go the hall also having not yet heard the concert.And so when you say "What are we going to do on the gig?", we're going to not have heard the concert, that's the whole premise of the gig .And that's what I like about it , the danger and surprise , two elements that I consider paramount and performance."
"There are two kinds of egotistical .When you're at a coctail party or a dinner in somebody's home and 10 people are having dinner , you don't really want to appear to be egotistical and gorilla the conversation .But if you're in a hall with 5,000 people in hard - backed chairs , then you are gorillaing the conversation , because it's expected of you .You may have too much ego for the dinner party but you can't have too much ego for the 5,000 seat hall , the more ego you have the better". _Paul Bley

Paul Bley has been at the vanguard of jazz piano for more than 50 years , has been involved with so many other eminent figures and has released many brilliant recordings .For more information visit :

http://www.improvart.com/bley/
-----------------------------------------

1) Larry Coryell's fusion band was called what?

a.The Eleventh House b.The Twelfth House c.Spaces d.Spirits

2) Who was the saxophonist for Soft Machine ?

a.Elton Dean b.Tubby Hayes c.Michael Brecker d.Paul McCandless

3) Which instrument does Don Grolnick play ?

a.Piano/Keyboards b.bass c.drums d.saxophones

4) When Michael Brecker left the group Steps Ahead , name the sax player who replaced him .

a.Bob Mintzer b.Jerry Bergonzi c.Bob Berg d.Joe Lovano

5) On Pat Metheny's new album "Day Trip" he has a song dedicated to a Kansas City musician.Which musician?

a.Lester Young b.Charlie Parker c.Calvin Keys d.Jay McShann

6) Brad Mehldau is known for covering songs by this rock group.

a.Soundgarden b.Radiohead c.Oasis d.Steely Dan

7) Which of these saxophonists has NOT recorded with an EWI (Electronic Wind Instrument)?

a.Chris Potter b.Michael Brecker c.Bob Mintzer d.Jay Beckenstein

8) Who wrote "Blues for Alice"?

a.Benny Goodman b.Charlie Parker c.Sonny Rollins d.Charlie Christian

9) What instrument did Curtis Counce play ?

a.trumpet b.saxophone c.clarinet d.bass

10) Who wrote "Con Alma"?

a.Dizzy Gillespie b.Chano Pozo c.Charlie Parker d.Miles Davis

----------------------------------------



JAZZ ANECDOTES

*The soprano , not being smart enough to use birth control , says to her saxophonist lover , "Honey , I think you better pull out now".He replies , "Why ? Am I sharp?"

*Son:Mother , I want to grow up and be a rock-n-roll musician.

Mother: Now son,you have to pick one or the other .You can't do both .

* There were two people walking down the street.One was a musician.The other didn't have any money either.

*The best recording of the Haydn Trumpet Concerto is Music Minus One.

* An then there was the one about the jazz musician and the country musician who made a dope run to Columbia , got caught and were sentenced to be executed by firing squad.The captain asked, "Any last request?" to which the country musician replied ,"Yes , I'd like to hear Achy Breaky Heart one more time".The captain turned to the jazz musician who begged , "Shoot me first".

ΠΡΟΣΟΧΗ - Η JAZZ ΠΑΧΑΙΝΕΙ!

-------------------------------------------------------------------------------------------------